Lijd jij door je gedachten, of leid jij jouw gedachten
In mijn geval ervaarde ik mijn angst als eerste in de auto. Dit wil niet zeggen dat ik de eerste signalen nooit eerder had. Ik was toen manager bij een bedrijf en stond aardig onder druk. Hoogstwaarschijnlijk heb ik niet naar mezelf geluisterd en moest mijn systeem wel een grover signaal gebruiken die ik niet kon missen en… dat deed het.
Ik schrok me wezenloos. Iets leek mij over te nemen. Het stuur wilde zijn eigen koers varen, mijn hart ging als een gek tekeer, begon te zweten en mijn ademhaling ging op hol. Maar wat ik nog het engst vond, daar op de weg met 100 km/h, dat ik leek flauw te vallen.
Ik moest alle zeilen bijzetten om snelheid te minderen en op de rechter baan te komen. Gelukkig was ik vlak bij mijn werk en kon ik de auto ongeschonden parkeren. Op kantoor…
Op kantoor aangekomen bezocht ik even (misschien wel 30 minuten) de wc om tot mezelf te komen. Ik had geen idee wat me was overkomen. Toen ik ’s avonds thuis op de bank zat bank zat begon het weer. Waarschijnlijk dacht ik onbewust aan mijn ervaring eerder die dag. Omdat dit alles mij vreemd was en eerder het idee had dat er iets lichamelijks was ben ik naar het ziekenhuis gegaan. En… kerngezond. Dat was een pak van mijn hart, maar wat was het dan?
Omdat ik graag alles zelf oplos ben ik op zoek gegaan naar een reden. Ik kwam dus uit op “de paniekaanval”. Omdat ik nog precies wist wat het was en wat er aan te doen kon ik op dat moment niets aan mijn angsten doen in de auto. Remedie; niet meer snelle wegen, maar binnendoor. Mijn eerste vermijding was ingezet.
Eerste tip: Let op wat je allemaal gaat vermijden. Je brein is een geweldige “machine” die dit herkent en in haar drang om alles te generaliseren zal ze je steeds meer weghouden van zaken die eventueel hier raakvlakken mee heeft.
Voorbeeld: Als iemand aan het wandelen is in de bergen en staat plots aan de rond van een klif, wat als reden heeft een angstinjectie, kan deze angst zich uitbreiden naar bruggen, liften, hoge verdiepingen, enzovoorts. Dit kan er voor zorgen dat je niet meer naar gelegenheden gaat die in een flat zijn of waar je over een hoge brug moet. Laat staan dat je nog durft te vliegen.
Ik wilde deze verwijdering snel doorbreken. Ondertussen had ik mezelf geleerd om te dissociëren van het gevoel. Ik had dus gelezen dat het een paniekaanval was. Dit is echter een label gegeven door anderen om betekenis te geven. Ik hield (en hou) het gewoon bij: “ik voel een enorm nare sensatie dat mij weg wil houden van dat wat ik wil gaan doen”.
Omdat het een sensatie is met goede bedoelingen; het wilt me namelijk behouden van mogelijk gevaar, ben ik er anders naar gaan kijken. Ik zie het als een “kind”.
Stel je even voor wat jij doet met een kind dat bang is. Stuur je het weg? Negeer je het? Nee, natuurlijk niet, je omarmt het. Je vraagt wat er aan de hand is en je laat zien dat het meevalt. Je vertelt er net zolang over tot het begrepen is en het kind zich veilig voelt.
Voorbeeld: Ik heb 4 kinderen en allemaal zijn ze klein geweest. Op een moment komt het dat een kind iets gaat doen dat spannend is. Bijvoorbeeld het wilt tegen een rek opklimmen van 2 meter hoog in een speeltuin. Eerst is dit te eng. Maar als hulpvaardige papa leer je het kind de fijne kneepjes van het veilig klimmen. Het gaat ook steeds makkelijker.
Op een bepaald moment zit je weer rustig voor je caravan en zie je de kleine niet alleen omhoog klimmen, maar ook over de top. Daar slaat dan je eigen hart weer over van de schrik, maar het kind lacht en heeft plezier. Dus het ging in een snel tempo van angst naar vastberadenheid en dat door te omarmen en te leren.
Wat ging ik dus doen bij een startende panieksituatie? Nou… direct omarmde ik de angst en zette het naast mij op de bijrijder stoel. Ik “vroeg de angst” wat er aan de hand want ik zag zelf geen gevaar. Ik vroeg dan ook de angst om mij uit te leggen wat er aan de hand was. Dit is dissociatie. De paniek zat niet meer in mij, maar zat naast mij. Ik herkende het en erkende het. Niets wegmoffelen of met pillen wegslikken.
Als ik thuis was keek ik of ik nog in contact kon komen met de angst uit pure interesse. Dit deed ik om mezelf de instructie te geven dat ik boven de paniek en angst sta. Dat ik er naartoe durf te gaan. Ik durfde het aan te kijken en lief te hebben en misschien wel zoals Wim Sonnevelt zei: “Ik prees haar of hem de Hemel in”.
Het dissociëren is de start van het oplossen van je paniek. In mijn online cursus “weg met je paniekaanvallen” komen alle technieken ter sprake en als oefening uitgelegd om volledig van je paniek af te komen en weer zorgeloos te leven.
Ga eens aan de slag met het dissociëren en ervaar de verandering zoals iedereen dit ervaart. Blijf net zolang doorgaan dat het lukt en steeds sneller en beter gaat.
Met warme groet,
Albert
© All Rights Reserved 2020